Anna Bilińska należy do tych kobiet – artystek, które aby móc spełnić swe artystyczne ambicje musiały wyjeżdżać na zachód, najczęściej do Paryża. Mimo, że swą pracą i talentem artystka zyskała międzynarodową sławę i uznanie, w Polsce jest wciąż mało znana. Zauważmy, że przeciętny nasz rodak zapytany o malarzy tego okresu bez trudu wymieni nazwiska mężczyzn, ale z kobietami z pewnością byłby kłopot. Dlatego słowa uznania należą się Muzeum Narodowemu, które wraz z Ambasadą Francji zorganizowało wystawę przypominającą życie i twórczość tej niezwykle utalentowanej i twardo dążącej do celu kobiety. Żyjącej przecież w okresie, kiedy świat artystyczny zdominowany był przez mężczyzn.
Anna Bilińska jednak, mimo swoich sukcesów za granicą, podczas blisko 10-letniego pobytu głównie w Paryżu, pozostała artystką warszawską, wielokrotnie podkreślając także swoją polskość. Układ sal ekspozycji wyraźnie wskazuje ważność warszawskiego okresu życia artystki. Trwał on bowiem 7 lat, od chwili przyjazdu wraz z rodziną z głębi Rosji, do momentu wyjazdu na studia. Bilińska przybyła do Warszawy jako młoda dziewczyna po wstępnym okresie nauki rysunku u Andriollego w Rosji.
Nie była wówczas pewna swej drogi życiowej, szybko jednak zrezygnowała z nauki w Konserwatorium Warszawskim poświęcając się lekcjom malarstwa w prywatnej szkole Wojciecha Gersona. W swej początkowej twórczości, jeszcze w Warszawie, dużo miejsca poświęcała pejzażowi. Na pracownię wynajęła lokal przy Nowym Świecie 2. Oprócz swoich zainteresowań artystyczno-warsztatowych, musiała wykonywać portrety, one bowiem dawały jej środki na utrzymanie. Z warszawskiego okresu pokazano kilka studiów portretowych mężczyzn, m. in. „Serba”, „Bułgara” oraz „Mężczyznę w stroju holenderskim”. Wśród pejzaży natomiast warto zwrócić uwagę na „Widok z okna na Saską Kępę”. Ten piękny, nastrojowy, zimowy pejzaż ma dodatkowo walor historyczny. Widok z okna szkoły Gersona ukazuje bowiem nieistniejącą dziś zabudowę Powiśla z budynkiem wodociągów Marconiego. To jedna z wczesnych prac Bilińskiej, gdy zgłębiała ona tajniki malarskiej gry światła i cienia.
Kolejna duża sala poświęcona jest okresowi paryskiemu. Rozpoczyna się on w listopadzie 1882 roku z chwilą rozpoczęcia nauki w prywatnej szkole Académie Julian. Cennym eksponatem tego okresu jest studium kobiety pierwotnie nazwany „Murzynka”. Obraz ten zaginiony w czasie II wojny światowej, dzięki staraniom Muzeum Narodowego udało się odzyskać. Od 2011 roku powrócił do jego kolekcji malarstwa polskiego.
Paryż to okres rozwijania się talentu Anny Bilińskiej w akademii, którą prowadził artysta i pedagog Rodolphe Julian. To na konkursach studentów organizowanych przez tę akademię została nagrodzona po raz pierwszy. Zajęcia prowadzone początkowo koedukacyjnie były decyzją na owe czasy rewolucyjną. Wprawdzie pod naciskiem opinii publicznej dokonano podziału na zespoły męskie i kobiece, jednak godnym podkreślenia jest fakt, że to właśnie w tej szkole kobiety po raz pierwszy zyskały możliwość kształcenia na równi z mężczyznami.