Publikacja Cubały jest niezwykła pod wieloma względami. Po pierwsze, nie było wcześniej na rynku wydawniczym książki, która z taką precyzją opisywałaby, z czym zmagali się najmłodsi warszawiacy w trakcie powstania warszawskiego. Po drugie, w publikacji zupełnie nie ma dywagacji w stylu: czy należało dzieciom dawać broń, czy nie, albo czy powstanie miało sens. Cubała skupia się, tylko i wyłącznie, na przeżyciach i odczuciach dzieci. 

Autorka zagląda do piwnic mieszkalnych domów służących za schrony, do zrujnowanych mieszkań, powstańczych szpitali. Z jednej strony opisuje atmosferę podniecenia tuż po wybuchu powstania, z drugiej pokazuje paraliżujący strach, samotność i atmosferę ciągłego zagrożenia, z jaką musieli się zmagać najmłodsi warszawiacy. Jednym z najbardziej wstrząsających rozdziałów jest ten zatytułowany „Dzieci strasznie krzyczały”. Opisuje on wspomnienia tych, co przeżyli osnuty złą sławą „Zieleniak” na rogu ulic Grójeckiej i Opaczewskiej, gdzie Niemcy zorganizowali tzw. obóz przejściowy. Morderstwa, grabieże i gwałty na stałe wryły się w pamięć tych, którzy przeżyli, uniemożliwiając później niektórym normalne funkcjonowanie. Innym przerażającym rozdziałem jest fragment książki poświęcony rzezi Woli. Wspomnienia siedmioletniego wówczas Stanisława Kicmana oraz dziesięcioletniej wówczas Ninki Chybczyńskiej, która na podwórku domu Wawelberga czekała wraz z mamą na rozstrzelanie, po prostu zwalają z nóg. czy przypomnienia sobie niektórych scen filmowych.

Książka Agnieszki Cubały „Warszawskie dzieci '44” jest jedną z najważniejszych publikacji na temat powstania warszawskiego. Świetnie napisana, lekkim, pomimo ciężkiego tematu, barwnym językiem przenosi nas w czas wojny w sposób tak doskonały, że w stu procentach identyfikujemy się z najmłodszymi mieszkańcami miasta. Rozumiemy ich strach, ból, samotność. Tak jak oni chcemy walczyć, tak jak oni chcemy przeżyć, tak jak oni boimy się huku bomb i kroków na schodach.